De Europese Commissie ontwikkelt momenteel opties voor methoden om gerecyclede inhoud in plastic producten te berekenen, verifiëren en rapporteren. Dit is een stap in de richting van de uitvoering van de doelstellingen van de Richtlijn voor eenmalig gebruik van kunststoffen (SUP) zorgen voor minimaal 25% gerecycled plastic in PET-flessen vanaf 2025 en 30% in alle drankflessen vanaf 2030. Eenmaal ontwikkeld zal de methode verdere implicaties hebben voor andere soorten materialen en producten, zoals voor andere verpakkingsmaterialen, bouwmaterialen , batterijen en voertuigen.
Het gerecyclede gehalte in kunststoffen kan worden bepaald door te zorgen voor traceerbaarheid van het gerecyclede materiaal terwijl het door de toeleveringsketen gaat. Gedreven door de interesse om pyrolyse, vergassing en andere technologieën met twijfelachtige milieueffecten op te nemen in de doelstellingen voor gerecycled materiaal, pleit de chemische industrie voor een methode om het gerecyclede gehalte in plastic te bepalen die niet gebaseerd is op traceerbaarheid. Ze pleiten eerder voor een losse en flexibele methode waarmee ze plastic producten op de markt kunnen brengen als gerecycled, ongeacht hun werkelijke inhoud, via de zogenaamde massabalans methode.
Massabalans is een reeks regels voor het bepalen van het gebruik van gerecycled materiaal in een eindproduct, zoals plastic verpakkingen, wanneer zowel gerecyclede als nieuwe grondstoffen zijn gebruikt in het proces. Simpel gezegd, het belangrijkste principe is dat de totale inputs in evenwicht moeten zijn met de outputs.
Er zijn echter verschillende manieren waarop massabalans kan worden toegepast; sommige transparanter dan andere. Een aanpak die de aanbevelingen van Zero Waste Europe en ECOS tien volgt, zou de chemische en fysische traceerbaarheid waarborgen en de doelstellingen van de SUP-richtlijn bereiken.
Aan de andere kant zou een flexibele massabalansmethode de doelstellingen van gerecycleerd materiaal ondermijnen en resulteren in:
- Merken kunnen hun producten als ‘gerecycled’ op de markt brengen, zelfs als ze weinig of geen gerecycled materiaal bevatten (zie het voorbeeld van ‘cake’ hieronder).
- Handel in gerecycleerde inhoud via een vorm van kredietregeling, waarbij gerecycleerde grondstof wordt omgezet in een theoretische valuta en tussen regio’s wordt verhandeld zonder chemische en fysieke traceerbaarheid.
- Gerecycleerde inhoud zou kunnen worden omgezet in een theoretische valuta waarbij gerecycled plastic, zoals gerecycled PET, “virtueel” zou kunnen worden verhandeld en verkocht als een ander plastic type zoals nylon, ongeacht de verschillende marktwaarden.
- Stimulansen om plastic verpakkingen en producten te ontwerpen voor recycleerbaarheid worden ondermijnd, omdat bedrijven kunnen afzien van de noodzaak om het percentage gerecycled materiaal te verhogen door middel van creatieve boekhouding.
- Met een flexibele massabalansbenadering kunnen plastic producten op de markt worden gebracht als “gerecycleerd” ondanks dat ze weinig of geen gerecyclede inhoud bevatten. Vergelijkbaar met het verkopen van een cake met slechts één walnoot erin als een “walnotencake”.
Meer weten over de staat van chemische recycling in Europa?
CreditSource link
